ნუ მიეყრდნობით

შენს მუხლებს პარაშუტები აბია.
ეშვები მიწაზე,
სტარტზე დამდგარ მძლეოსანს ემსგავსები.
კარის დაკეტვა – პისტოლის ბათქი.
წუთნახევარი – საკმარისი – ხმის გასარბენად.
ხმამ ჩაატარა დედაშენი, რომელიც კვდება.
ჩვენ ახლა ვიცით, ბიჭის საშველი
ჯიბეში გვიდევს
და განკითხვის დღეს მზერას ვუხრით.

გუშინ სამკაცა გუნდი მღეროდა გუმბათებისთვის,
რომლებიდანაც თავს დაგვგუგუნებს
მადლის ორკესტრი.
ჩვენ სინქრონულად ვისახავთ ჯვრებს და
წამით თავს ვქინდრავთ.
გუნდის წინაშეც ჩავკიდეთ თავი
და მჭლე მკლავები
კუტ ვარსკვლავების ამოსაკრეფად
ჭებში ჩავყარეთ.
ჩვენი კარები ოდნავ შეიღო
(ან მოგვეჩვენა, რომ დავინახეთ კარსმიღმა მდელო);
ხმამ კი ჩაგვძახა:
– ნუ მიეყრდნობით ფუჭ ოცნებებს!
მათი გზები ბნელ გვირაბებს მიუყვებიან.

.....
ჩვენ ზუსტად ვიცით, სად წერია "ამოსასვლელი".
მათ გზა მიეცათ – სახლიდან სახლში.